ترجمه شده از وبسایت کمونیستها ارگان حزب کمونیست بریتانیای کبیر(م -ل) thecummunists.org
همکاری ایران و ونزوئلا ضربه ای دیگر به جنگ اقتصادی امپریالیستی
همکاری ایران و ونزوئلا ضربه ای دیگر به جنگ اقتصادی امپریالیستی
با توجه به اینکه یک سوم کشورهای جهان اکنون در معرض انواع تحریم ها هستند، اما این ابزار مورد علاقه امپریالیسم به سرعت در حال از دست دادن قدرت خوداست.
یست و پنج سال پیش، فهرست کشورهایی که (تحت) عنوان «دشمنان» رسمی محکوم و هدف تحریم‌های اقتصادی بیرحمانه امپریالیسم آمریکا قرار گرفتند، نسبتاً کوچک بود. شعار بدنام «محور شرارت» که در دوران ریاست جمهوری جورج دبلیو بوش برای تأثیرات تبلیغاتی بسیار مورد استفاده قرار گرفت، عمدتاً بر سه کشور متمرکز بود: ایران، عراق و کره شمالی (با کوبا به عنوان چهارمین عضو افتخاری!).
امروزه، فهرست «بچه های سرکش» به ابعاد شگفت انگیزی رسیده است. نزدیک به یک سوم کشورهای جهان اکنون در معرض نوعی از تحریم های ایالات متحده، اتحادیه اروپا یا سازمان ملل هستند. با این حال، مشکل تحریم بسیاری از کشورها این است که هدف منزوی سازی این کشورهای سرکش ، رو به شکست دارد .
ناگزیر، کشورهای هدف شروع به همکاری در تلاش برای به حداقل رساندن اثرات مخرب محاصره های اقتصادی امپریالیستی کرده اند. یکی از نمونه‌های بارز شکوفایی روابط بین دو کشور بسیار متفاوت در دو سوی جهان است:
«جمهوری اسلامی ایران و جمهوری بولیواری ونزوئلا.»
همکاری ونزوئلا و ایران به اولین دوره ریاست جمهوری هوگو چاوز در ونزوئلا برمی گردد، زمانی که او همبستگی ضد امپریالیستی را به عنوان یک اصل از سیاست خارجی دولت خود قرار داد. از آن زمان، دو کشور یک مشارکت عمیق سیاسی-اقتصادی شامل صنایعی مانند خودرو، پتروشیمی، فناوری ارتباطات و گردشگری را توسعه دادند.
در جریان سفر ابراهیم رئیسی رئیس جمهور ایران به کاراکاس در ژوئن 2023، در مجموع 19 قرارداد همکاری جداگانه امضا شد و اعلام شد تجارت دوجانبه بین دو کشور به 20 میلیارد دلار افزایش خواهد یافت. ایران بسیاری از تانکرهای سوخت مورد نیاز را به ونزوئلا ارسال کرده است که آشکارا تهدیدات نظامی آمریکا را نادیده می گیرد و یک سوپرمارکت زنجیره ای ایرانی هم اکنون در ونزوئلا فعالیت می کند و ترکیبی از محصولات داخلی ونزوئلا و وارداتی ایرانی را به فروش می رساند.
آیا اتحاد ونزوئلا و ایران صرفاً ناشی از ضرورت است؟ از ناامیدی متقابل برای رفع تحریم ها؟ شاید اگر تحریم ها نبود، ایا این دو کشور به دلیل سیاست های ناسازگار و متضاد خود به سرعت از هم دور می شدند؟
این دیدگاه در میان اکثریت احزاب خود «سوسیالیست» و «کمونیست» خوانده در غرب رایج است. چنین سازمان‌هایی تمایل دارند که باور کنند ، کشورهای ضد امپریستی آمریکای لاتین را که به زبان‌های اروپایی صحبت میکنند و شباهت‌های فرهنگی با اروپا دارند، محق بدانند و در عین حال دستاوردهای کشورهای ضد امپریالیستی در آسیا و آفریقا را نادیده می‌گیرند و این کشورها را با عنوان ارتجاعی یا فاشیستی معرفی میکنند انهم صرفاً به این دلیل که آنها با نگرش اروپایی در مورد مسائل جنگ فرهنگی مانند LGBT یا سقط جنین مشترک نیستند.
مطمئناً تفاوت‌های آشکار سیاسی و فرهنگی بین ایران و ونزوئلا وجود دارد. به عنوان مثال، نگرش نسبت به پوشش زنان و میزان نقش دین در سیاست. اما ونزوئلا آنقدر سکولار نیست که برخی تصور میکنند: رئیس جمهور نیکلاس مادورو اعتقاد کاتولیک خود را پنهان نمی‌کند و ونزوئلا (در کنار ساندینیستا نیکاراگوئه) برخی از سخت‌گیرانه‌ترین قوانین سقط جنین را در منطقه دارد - احتمالاً به دلیل وجود اکثریت کاتولیک این کشور.
مهمتر از آن، از زمان انقلاب 1979، علیرغم رد سوسیالیسم علمی، جمهوری اسلامی ایران با وجود این نگرش ، در اکثر موارد، همبستگی با ملت‌های تحت ستم امپریالیسم غربی را به عنوان یک اصل اصلی قرار داده است. در واقع، ایران یکی از معدود کشورهایی است که این موضع را حتی در اوج ارتجاع امپریالیستی در دهه 1990 حفظ کرده است.
سفرهای اخیر رئیس جمهور رئیسی به نیکاراگوئه و کوبا و همچنین ونزوئلا - سه کشور آمریکای لاتین تحت محاصره ایالات متحده - و استقبال گرم وی در هر سه کشور شاهد دیگری بر این پدیده است.
این یک نگرش نسبتا منحصر به فرد در میان جنبش های سیاسی اسلامی است که عموماً به فرقه گرایی ارتجاعی و جدایی از غیر مسلمانان تمایل دارند. ایران بهای سنگینی را برای این همبستگی پرداخته است، نه تنها با تحریم‌های سرکوب‌کننده آمریکا با یک کمپین بیسابقه شیطان‌سازی رسانه‌ای مواجه شده است، بلکه مورد دشمنی مسلمانان مرتجع منطقه بدلیل حمایت شدید تهران از دولت‌های «کافر» در کشورهای مورد هدف امپریالیستی مانند سوریه و روسیه قرار گرفته است. .
انترناسیونالیسم ایرانی، علیرغم ایفای نقش تعیین کننده در پیروزی های جنبش های مقاومت در سوریه، لبنان، فلسطین اشغالی و یمن، تقریباً به طور کامل توسط اکثر سازمان های به اصطلاح کمونیستی در غرب نادیده گرفته شده است، که اغلب کاری جز تکرار تبلیغات رسانه ای امپریالیستی در مورد ایران انجام نمی دهند.. در واقع، به نظر می‌رسد بسیاری از این «سوسیالیست‌های» خودخوانده نسبت به ایران ضد امپریالیستی خصومت شدیدتری نسبت به رژیم‌های نوکر آمریکا در خاورمیانه نشان می‌دهند.
واقعیت این است که حتی از منظر ایدئولوژیک، ایران و ونزوئلا بیش از آنکه ایدئولوژی سبب تقسیم و جدایی شود، اشتراکات مشترک دارند.
برخلاف اثرات مخرب سیاست های داخلی حزبی ایالات متحده بر توافقات بین المللی آن کشور، ائتلاف ایران و ونزوئلا علیرغم تغییرات متعدد دولت در تهران و تغییر رهبری در کاراکاس پیشرفت کرده است.
ونزوئلا خوشبختانه آگاه است که کنترل سیاست خارجی در ایران در اختیار رهبر معظم علی خامنه‌ای و به اصطلاح «تندروها» گروه‌بندی شده و در حیطه سپاه پاسداران انقلاب اسلامی است که تمایل دارند آگاهی ضد امپریالیستی بسیار قوی‌تری در مقایسه با ونزوئلا از خود نشان دهند.در مقابل "اصلاح طلبان" طرفدار غرب که به سیاست مماشات به سبک گورباچف گرایش دارند.
بر خلاف احزاب شوونیست خرده بورژوایی که در دنیای امپریالیستی غرب به آنان «سوسیالیست» می گویند، ونزوئلا به خوبی می داند که متحدان و دشمنان خلق های تحت ستم چه کسانی هستند. در حالی که چپ‌های غربی معمولاً انقلاب 1979 ایران را به‌عنوان یک تراژدی بزرگ به تصویر می‌کشند که هیچ چیز با ارزشی به همراه نداشته است، رئیس‌جمهور مادورو بارها انقلاب ایران را ستایش کرده و مستقیماً آن را با فرآیند انقلابی بولیواری مقایسه کرده است، به این معنا که هر دو نه‌تنها به طور مؤثر مردم خود را از دست امپریالیست‌ها آزاد کرده‌اند و اما همچنان فعالانه به دنبال کمک به دیگران برای دور کردن زنجیر خود نیز هستند .
در نشست پلتفرم جهانی ضد امپریالیستی در سئول، یک رفیق سوئیسی از نیاز به درک مرحله تاریخی کنونی و تضاد اولیه آن صحبت کرد: تضاد بین امپریالیسم یورو-آتلانتیک و بلوک ضد امپریالیستی اوراسیا در حال ظهور.
کسانی در جنبش کمونیستی که این را درک نمی کنند و به طور جزمی معتقدند که سرمایه داری در مقابل سوسیالیسم تنها تضاد عصر ماست، ناگزیر تشبیه پرزیدنت مادورو را مسخره خواهند کرد.
رفقای که این واقعیت را درک می کنند، مسئولیت سنگینی برای آموزش توده ها دارند. آینده بشریت به آن بستگی دارد. پ.ن:
لنین :انترناسیونالیسم واقعی یکی و فقط یکی است: تلاش فداکارانه برای گسترش جنبش انقلابی و پیکار انقلابی در کشور خویش و پشتیبانی از همین پیکار و از همین مشی در سراسر جهان