از اواسط تیرماه امسال طالبان پیشروی خود را با تسخیر ولایت های افغانستان، تقریباً بدون مقاومت بسوی کابل تسریع کرد. در حالیکه جهان در انتظار گفتگوی بین الافغانی بود با فرار اشرف غنی، دولت دست نشانده آمریکا فروپاشید. سرعت تحولات همه را عافلگیر کرد و تحلیل همه جانبه را از این تحولات دشوار ساخت.


نگاهی اجمالی به وقایع افغانستان

از اواسط تیرماه امسال طالبان پیشروی خود را با تسخیر ولایت های افغانستان، تقریباً بدون مقاومت بسوی کابل تسریع کرد. در حالیکه جهان در انتظار گفتگوی بین الافغانی بود با فرار اشرف غنی، دولت دست نشانده آمریکا فروپاشید. سرعت تحولات همه را عافلگیر کرد و تحلیل همه جانبه را از این تحولات دشوار ساخت.
نگرانی مردم ما نسبت به خواهران و برادران افغانی و واکنش تمامی نیرو های سیاسی اجتماعی بار دیگر نشان داد که چه رابطه عاطفی عمیقی بین مردم دو کشور وجود دارد. ایران با وجود تمام مشکلات اقتصادی، طی دهه هاى گذشته مهماندار چندین میلیون مهاجر افغانی بوده و امکانات خود را در همه ابعاد با آنها تقسیم کرده است. افغانستان همچنین از نظر ژئوپلیتیک برای منافع ملی ما دارای اهمیت بی بدیل است. نیرو های ملی بویژه مارکسیست لنینیست ها موظفند به یکدیگر کمک کنند تا به واقعیت ها همانطور که هست دست یابند، اوضاع را تحلیل کنند و روند های پیش رو را پیش بینی کنند تا بویژه در کتار روشنقفکران پیشرو افغانی به آکاهی رسانی به مردم ستمدیده افغانستان یاری برسانند.
شکست نظامی امپریالیسم آمریکا
امپریالیسم آمریکا در هفتم اکتبر برابر با ١٥ مهرماه ١٣٨٠با دستاویز جنگ علیه تروریسم و زیر عنوان "عملیات آزادی پایدار" به افغانستان حمله کرد. در این تجاوز سلطه طلبانه بیش از ٢٥٠ هزار افغانی کشته، هفت میلیون در خارج و ٤ میلیون در داخل آواره شدند. امریکا فقط در عرض شش ماه اول بیش از ١٢٠٠ بمب خوشه ای بر سر مردم افغانستان فروريخت. اكثر قربانيان مردم غیر نظامی بودند. به گفته منابع غربی که قطعاً کمتر از عدد واقعی است، بیش از ٤٧ هزار نفر غیر نظامی کشته شدند که اکثراً کودکان و زنان بودند. ریچارد میرز رئیس ستاد مشترک دولت بوش، بمباران خوشه ای مردم غیر نظامی را با افتخار تائید کرد. طالبان ٨٥٠٠٠ از نظامیان خودرا در این جنگ طولانی از دست داد. در حالیکه ارتش آمریکا و نیرو های مزدور نیز ٤٠٠٠ کشته و بیش از ٢٧ هزار زحمی و معلول جنگی دادند. حمله آمریکا افغانستان را به مرکز تولید مواد مخدر جهان تبدیل کرد که به جوانان کشورهای همسایه از جمله کشور ما ضربات جبران ناپدیری زد. ارتش ایران، سپاه پاسداران و تشکیلات امنیتی و بویژه مرزبانان ایران در مبارزه با قاچاق مواد مخدر ده ها شهید دادند و میلیون ها دلار هزینه کردند. ارتش آمریکا در تولید و قاچاق مواد مخدر بطور سازمان یافته شرکت داشته است.
امریکا بیش ٢،٢٧ تریلیون دلار از جیب مالیات دهندگان خود  و جهان خرج کرد. گفته می شود که ٨٨ میلیارد دلار خرج ساختن ارتش "ملی" افغانستان شد. این ارتش ٣٠٠ هزار نفره یک ارتش تمام و کمال پوشالی بود. بسیاری از فرماندهان و سربازان این ارتش معتاد و برخی از آنها در کنار والی برخی ولایت ها از هواداران طالبان بودند یا نسبت به آنها دشمنی نداشتند و کوچکترین انگیزه ای در دفاع از دولت مزدور نداشتند. تسلیم محمد اسماعیل خان فرمانده لشکر ٢٠٧ استان هرات، یکی از بزرگترین لشکر های ارتش و تسلیم علی زائی رئیس شورای این استان بدون مقاومت بسیار گویاست. نیروی اصلی این ارتش فرزندان ملتی بودند که بعلت نا امنی و فساد گسترده در کشورشان از دولت مرکزی متنفر بودند و بسیاری از آنان به این نتیجه رسیده بودند که نه تنها نمی توان به آمریکا اعتماد کرد بلکه مردم در مناطق تحت نفوذ طالبان از امنیت بیشتری برخور دار هستند. پوشالی بودن ارتش در کنار تضاد های درون حاکمیت و دولت دست نشانده با عث سقوط ولایت ها یکی پس از دیگری بدون مقاومت بود. ذبیخ الله صالح سخنگوی طالبان میگوید: "تصمیم داشتیم بعد از حل مشکلات سیاسی وارد کابل شویم اما حکومت قبلی بی کفایتی کرده مردم و کشور را رها کرد و همین سبب شد که برخى  آشوبگران اقدام به سوء استفاده کنند و ما مجبور شدیم که نیروهایمان را وارد شهر کنیم."
  به اعتقاد ما امپریالیسم امریکا نه به میل خود از افغانستان  خارج مى شود و نه بر اساس توطئه و صحنه سازی، بلکه وى از  نظر نظامی شکست خورده است. گابلوف مسئول وزارت خارحه روسیه در مسادل افغانستان بدرستی میگوید: "تصرف کابل توسط طالبان نتیجه توافق نیست بلکه نتیحه شکست سیاست های آمریکا است . . . کسانی که این واقعیت را نمبیند خواسته یا ناخاسته شکست آمریکا را پرده پوشی میکنند."
طالبان ها  نیروی نظامی اصلی در مبارزه علیه ارتش آمریکا و ناتو بودند، واقعیتی که قابل انکار نیست. هیچ نیرویی بحز طالبان قادر به ایحاد نظم در افغانستان نیست. واقعیت این است که از زمان مستقر شدن آنان حوادث اسفبارگذشته تکرار نشده یا بسیار کم بوده است.طالبان نماینده پشتون ها هستند و پشتون ها اگرچه تنها 40 درصد از مردم افغانستان را تشکیل میدهند ولی هنوز اکثریت و تنها نیروی متشکل نظامی در افغانستان می باشند. ولی ناگفته روشن است که طالبان نیز بدون همکاری همه اقلیت ها دیگر قادر به حفظ نظم و امنیت پایدار نخواهد بود.  
امپریالیسم آمریکا از سال 2015 میلادی به این نتیجه رسیده بود که نمی تواند در این جنگ پیروز شود و قادر نیست افغانستان را به پایگاه نظامی خود در مقابل ایران، روسیه و بویژه چین تبدیل کند. بایدن در مقابل هم کیشان دروغگوی خودش مثل ترامپ به شکست امپریالیسم چنین اعتراف میکند: "ما چاره ای نداشتیم یا باید می ماندیم و در مقابل طالبان می جنگدیم یا باید خارج میشدیم. ما دیگر نمی توانستیم تا ابد به این جنگ ادامه دهیم تا سربازان امریکایی کشته شوند." و انتونی بلینکن نیز میگوید: "در باره اوضاع کنونی افغانستان باید ببه نکاتی توجه داشت. همه ما از جمله رئیس جمهور بایدن از مدت ها قبل گفته ایم و شاهد بوده ایم که طالبان در قویترین موقعیت قدرتی خود از سال 2001 تا کنون قرار گرفته است." تسلط طالبان بر افغانستان آن چیزی نبود که آمریکا انتظار آنرا داشت. سرمست از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی و تغیر توازن قوا به نفع اشان، مصرف "محاهدین" سر رسید. از آن پس آمریکا خواهان استقرار یک حکومت دست نشانده نئولیبرال در افغانستان بود.
ترامپ اخیرا ریاکارانه به نحوه خروج آمریکا از افغانستان به بایدن انتقاد میکند ولی این دولت ترامپ بود که در فوریه 2020 میلادی با میانجیگری قطر در دوحه توافقنامه ای را با طالبان به امضاء رساند که شامل جهار بند بود: 1- خروج نیرو های خارجی از افغانستان تا آخر می 2021.  2- طالبان متعهد می شود که از خاک افغانستان علیه آمریکا و متحدانش استفاده نشود 3- دو طرف متقابلاً اسیران را آزاد کنند. 4- مذاکرات با طرف های دیگر افغانی آغاز شود. (نقل به معنی)
این مفاد چهارگانه نه تنها سازش پشت پرده طالبان با امپریالیسم نیست، بلکه نشان دهنده شکست امپریالیسم آمریکا است. حتی بند دوم اصل درستی است زیرا کشور های مسقل جهان بویژه پس از از تخریب اتحاد جماهیرشوروی به هیچ کشور ثالثی اجازه ندادند پایگاهی علیه امپریالیسم آمریکا در کشورشان تشکیل شود. اصولاً هیچ کشوری بجز امریکا و ناتو خواهان تجاوز به دیگر کشورها و ایحاد پایگاه در کشور های ثالت نیست. کشور های مستقل مثل ایران و ونزوئلا خود بخود پایگاه های ملی مقاومت در مقابل متجاوزین سلطه طلب هستند. اتفاقاً یکی از اولین مواضع طالبان این بود که "از خاک افغانستان علیه هیچ کشوری استفاده نخواهد شد." نه فقط آمریکا و این موضع گیری اساساً به نفع کشور های ضد امپریالیستی است. ارتش آمریکا دیگر نمی تواند به افغانستان برگردد و چنانچه نتواند با فتنه گری های بعدی نفوذ خود را در افغانستان حفظ کند، بمباران های هوایی تنها گزینه نظامی آنهاست.
اشاره به این نکته نیز ضروری است که طالبان به تمام تعهداتشان در تفاهمنامه تا کنون پایبند بودند و عیناً رعایت کردند، در حالیکه آمریکا که قرار بود در ماه می از افغانستان خارح شود، خروج خود را تا یازده سپتامبر به تعویق انداخت. اخیرا طالبان به آمریکا اخطار داد که باید حداکثر تا 11 سپتامبر به اشغال پایان دهد. این اختلاف با عث نشستی بین ملا عبدالغنی برادر و رئیس سازمان سیا در دوحه شد که نتایح آن هنوز روشن نیست.
جنایت دیگر آمریکا خروج غیر مسئولانه اش از افغانستان بود که سرعت تحولات این بی مسئولیت را تشدید کرد. آمریکا با اینکه شناخت روشنی از ناتوانی دولت دست نشانده خودش داشت ولی امید داشت که این ارتش حداقل سه ماه مقاومت کند. فروپاشی سریع دولت مرکزی، خدمت گذاران افغانی آمریکا را دچار وحشت کرد و هجوم به فرودگاه کابل، که هنوز تحت کنترل ارتش آمریکا بود، آغاز شد. مرگ دلخراش مردم در فرودگاه بویژه سقوط دو نفر از هواپیمای جنگی امریکا، وجدان آگاه مردم جهان و افغانستان را جریحه دار کرد. رسانه ای در فضای مجازی ریزش بمب و سقوط مردم را نتیجه بیست سال اشغال افغانستان به تصویر کشید. این تصویر در کمتر از دو روز به لگوی خلق های ضد امپریالیست و مترقی جهان تبدیل شد.
جمهوری توده ای چین مسئول چنین هرج و مرجی را آمریکا میداند و معتقد است "سقوط کابل شرم آورنرین رویداد برای آمریکا پس از شکست در ویتنام است" و معتقد است که "ایالات متحده باید اشتباهات گذشته خود را اصلاح کند." زاخارووا سخنگوی وزارت خارجه روسیه نیز تاکید کرد که: "آمریکا کوچکترین اهمیتی برای مردمی که برای سال ها به آنها خدمت کردند قائل نبود و کوچکترین واکنشی نسبت به هجوم آنها به فرودگاه کابل نشان نداد. حتی بروی آنها تیراندازی کردند و 5 نفر را کشتند"
اکثر کشور های جهان نیز این شکست را تائید کردند. "رسانه اسپوتنیک روسیه به نقل از تایمز چین می نویسد: ورود طالبان به کابل نه تنها پایان 20 سال اشغال این کشور توسط ایالات متحده و متحدانش، بلکه پایان ترویج بیست سال الگوی غربی "دموکراتیزاسیون" با کمک فشار مالی و مداخله نظامی است .  . . . پنهان کردن هژمونی و توسعه طلبی در پشت شعار حمایت از حقوق بشر غیر ممکن است" (به نقل از مجله هفته)
 مواضع چین روسیه و ایران نسبت به افغانستان و طالبان بسیار یکسان و هماهنگ است. هر سه کشور بویژه ایران از مدت ها پیش ارتباط خود را با طالبان و نیرو های دیگر در افغانستان برقرار کردند. ابعاد تاثیر گذاری این رابطه در آینده بیشتر روشن خواهد شد. هر سه کشور اگرچه هنوز طالبان را بعنوان قدرت مرکزی تائید نکردند ولی با آنها رابطه نسبتاً فشرده ای دارند.
موضع ایران در این مورد بسیار شفاف است و از مدت ها پیش به طالبان اعلان کرد و دوستانه به آنها اخطار داد که باید رفتارشان را نسبت به دیگر اقلیت ها از جمله شیعیان افغانستان تغیر دهند و امنیت آنها را تضمین کنند. حق تمام اقلیت های افغانی را در پروسه شکل گیری حکومت جدید به رسمیت بشناسند، امنیت  مرزهای شرقی ایران را تضمین کنند و از روابط اقتصادی گذشته حراست کرده و همکاری های اقتصادی را گسترش دهند. ایران احتمالا به موج جدید پناهنگان افغانی بویژه در این وضعیت بد کرونایی، اقتصادی و خطر نفوذ تروریست ها، اجازه ورود از مرز های کشور را نخواهد داد.
روسیه نیز فوراً به طالبان اخطار داد که اگر چه روسیه مستقیماً با افغنستان هم مرز نیست ولی طالبان و دولت جدید باید مجدانه تلاش کند که امنیت مرز های شمالی افغانستان را تضمین کنند. طالبان نیز در دیدارش با مقامات روسیه قول داد که به خواست روسیه عمل خواهد کرد. روسیه بارها اعلان کرده: "ما هیچگونه دخالت نظامی در افغانستان نخواهیم کرد ولی اوضاع و تحولات افغانستان را رصد میکنیم و از هیچ کمکی به وحدت ملی، ثبات و امنیت در افغانستان دریغ نخواهیم کرد.
جمهوری توده ای چین نیز چند ماه قبل از تصرف کابل در دیدار با طالبان خواست هایش را از هر حکومتی که که در افغانستان روی کار آید این چنین بیان کرد: "ممانعت از پناه دادن شبه نظامیان ایغور و حفظ منافع تجاری و زیر ساخت ها در افغانستان که چین ساخته، ممانعت از بروز نا امنی در مرز های کشور های میانی و حنوب آسیا تا مانعی سر راه  پروژه کمربند و حاده بوجود نیاید." به نظر می آید که اگر این نگرانی ها تضمین شود، چین حکومت جدید را برسمیت حواهد شناخت.
 به همین دلیل سخنگوی اتحادیه اروپا هشدار داد: "نباید اجازه دهیم چین و روسیه کنترل افغانستان را بعهده بگیرند. چین و روسیه هم اکنون گام های دیپلماتیک را در باره افغانستان آغاز کرده اند. . . توازن قوا نباید به نفع آنها تغییر کند." اندیشکده استراتفور نیز معتقد اسست: "در صورت شاسائی طالبان از سوی چین، باید گقت که این گروه جهش بزرگی را تجربه خواهد کرد" و سپس ریاکارانه کنترل شبه نظامیان تندرو را، که خواهان دخالت در ایالت شین شیانک چین هستند از حانب طالبان نا ممکن میداند. پیام اندیشکذه استراتفور به مردم جهان این است که احتمالاً داعش و القاعده مستقل از طالب ها با شبه نظامیان ایغور علیه چین همکاری خواهند کرد.
درس های تاریخی و جایگاه طالبان
تجربه بیش از صد سال گذشته بویژه 40 سال اخیر ثابت کرد که مردم افغانستان به هیچ نیروی خارجی و ابر قدرتی اجازه ندادند که به کشورشان تجاوز کند. تجربه افغانستان درس ناریخی دیگری هم داشت: تکامل هر کشور پیش سرمایه داری و نیمه فئودال بسوی مدرنیزاسیون، سرمایه داری ملی یا سوسیالیسم باید درون زا باشد. ایدئولوژی هدایت کننده رهبران این تحول بیش از هر چیز به سطح رشد نیرو های مولده، سطح رشد دانش علمی مردم آن کشور دارد و الگوی بومی خود را انتخاب میکند.
 ورود ارتش اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی به افغانستان یک اقدام نسنجیده بود. اکثریت مردم افغانستان آماده پذیرفتن ایده های نو حکومت دموکراتیک را نداشتند، بویژه اینکه قبل از وروذ ارتش سرخ، بهره برداری امپریالیسم آمریکا از این عقب ماندگی آشکار شده بود. آمریکا در تحریکات خود علیه نیرو های پیشرو و غیر وابسته، به ارتجاعی ترین گرایشات جامعه افغانستان تکیه کرد و بالاخره ارتش اتحاد جماهیر شوروی با بیش از پانزده هزار کشته از افغانستان خارح شد. حکومت دموکراتیک افغانستان نتیجه یک انقلاب توده ای و نبرد طولانی علیه امپریالیسم نبود و مانند دولت های چین، ویتنام و کوبا دارای یک پایگاه میلیونی بین مردم مسلمان افغانستان نبود.
ورود ارتش اتحاد جماهیر شوروی متاسفانه به آمریکا فرصت داد که عقب مانده ترین گرایشات را در جامعه افغانستان تقویت کنند. ولی توده های وسیع مردم اساساً خواهان استقلال ملی بودند نه وابستگی به جنایتکاران امپریالیسم که از آب گل آلود ماهی گرفتند.
پس از تخریب و فروپاشی سوسیالیسم در شوروی آمریکا دیگر به طالبان احتیاجی نداشت و خواهان استقرار یک حاکمیت نئولیبرال و دست نشانده در افغانستان بود. همانطور که در بالا اشاره شد، امریکا به بهانه دروغین حمله به دو قلو ها و مبارزه با تروریسم، یورش جنایت کارانه خود را به افغانستان آغاز کرد. امریکا با نیتی کاملاً متفاوت با اتحاد جماهیر شوروی، که به دعوت دولت دموکراتیک وارد افغانستان شده بود و در غیاب ابر قدرتی که از طالبان دفاع کند، نتوانست با تکیه به پول، اسلحه و تجاوز نظامی مدل لیبرالیستی حکومت را به مردم افغانستان تحمیل کند. "عبدالله تیمور خبرنگار رسانه ای افغانستان بر این باور است که برای کشوری همچون افغانستان که سیاست، اقتصاد، جامعه و فرهنگش از جهان غرب  بسیار متفاوت است، دموکراسی آمریکایی محکوم به شکست و ناکامی است" (بر گرفته از مجله هفته)
توجه کنیم که مبارزه یازده ساله مجاهدین و طالبان علیه ارتش اتحاد جماهیر شوروی بطور آبژکتیو با عث تقویت گرایشات ارتجاعی در طالبان شد، ولی مبارزه 20 ساله علیه ارتش ناتو و آمریکا مستقل از ذهن رهبران طالبان از لحاظ عینی در خدمت تقویت گرایشات مترقی و در خدمت مسیر تکامل عینی جامعه افغانستان قرار گرفت. به همین دلیل خروج نیروی نظامی امپریالیسم از افغانستان مستقل از پیامدش که احتمالاً مثبت خواهد بود در خدمت مبارزه رهایبخش مردم افغانستان و اولین مرحله پیروزس انقلاب ملی دموکراتیک مردم افغانستان است. با این پیروزی انقلاب رهائی بخش مردم افغانستان وارد مرحله نوینی شده است که حامل تضاد های نوینی است. ما فادر نیستیم تمام تحولات این مرحله را پیش بینی کنیم و اساساً امکان پذیر نیست ولی می توان برخی از پیامد ها عروج مجدد طالبان را به قدرت حدس زد.
این ادعا که طالبان ها همان طالبان قبلی هستنذد همانقدر خطرناک است که بگوئیم طالبان ها از لحاظ ایدئولوژیک صد در صد تعیرات کیفی مثبت کرده اند.  ذبیح الله مجاهد، سخنگوی ارشد طالبان که میگوید: «در مورد ایدیولوژی و باورها تفاوتی بین طالبان امروز و بیست سال پیش وجود ندارد. اما به لحاظ پختگی سیاسی تغییراتی ایجاد شده و در حال حاضر طالبان از نظر سیاسی پخته ‌تر شده است.» طبیعتا ما نباید در انتظار تغییرات ایدئولوژیک در طالبان باشیم بلکه امیدواریم که این پختگی سیاسی در جهت حفظ منافع و وحدت ملی مردم افغانستان باشد. البته حتی از منظر ایئولوژیک برخی محققین در ایران معتقدند که دو گرایش "عرفانی" و "سلفی" در میان طالبان ها با هم همزیستی میکنند که گرایش عرفانی گرایش مترقی تری است.
پذیرش شروط چین، روسیه وایران مهمترین گام مثبتی است که در جهت گیری رهبران طالبان مشاهده می شود. طالبان همچنین به گفتگو با دیگر گرایشات سیاسی ادامه داده است. طالبان اکیداً تاکید کرده هیچکس اجازه ورود به خانه های مقام های پیشین ندارد. طالبان به همه رهبران افغانی عفو عمومی داد و حتی از اشرف عنی و دیگران دعوت کرد که به کشور باز گردند. طالبان گشت و قاچاق مواد مخدر را در افغانستان ممنوغ اعلان کرد. طالبان لاپوشانی نکرد که زنان در چارچوب مقررات اسلامی می توانند به فعالیت اجتماهی و کار های دولتی ادامه دهند. طالبان به این حقیقت اشاره کرد که ما خواهان خروج جوانانی که در این کشور رشد کردند نیستیم زیرا آنها سرمایه ملی ما هستند. طالبان به شورشیان ایالت پنجشیرپیام داد که اختلافات باید از طریق مذاکره حل شود و یک هئیت عالیرتبه را روانه پنج شیر کرد، در عین حال پنجشیر را محاصره نظامی کرد که شورشیان فکر نکنند طالبان از موضع ضعف اقدام به چنین کاری کرده است.
در حالیکه نمی توان اطمینان داشت که طالبان ها به این قول ها صد در صد عمل کنند. اما دلیلی هم وجود ندارد که انجام آنها را از جانب طالبان منتفی دانست. تا همین لحظه که این مقاله برشته تحریر در می آید، طالبان به قول هایشان عمل کرده اند.
انقلاب رهایبخش افغانستان فقط یک مرحله را پشت سر گذاشته است. امپریالیسم آمریکا کماکان دشمن اصلی مردم افغانستان است و به توطئه علیه استقلال ملی افغانستان با شدت بیشتری ادامه خواهد داد. امکانات آمریکا در بیرون و داخل افغانستان هنوز بسیار زیاد است، از نفوذ درون طالبان ها گرفته تا تقویت نیرو های القاعده، داعش و جنگ سالاران قدرت طلب. امریکا کوچکترین اعتمادی به اکثر رهبران طالبان ندارد و هم اکنون بدنبال ایجاد یک پایگاه نظامی در کشور های "دوست" در شمال افغانستان هست که روسیه این اجازه را نخواهد داد. آمریکا ۹/۴ میلیارد دلار ذخیره ارزی افغانستان را در خزانه داری آمریکا بلوکه کرده است. صندوق بین المللی پول دست رسی افغانستان به منابع مالی را مسدود کرد. آلمان پشت سر آمریکا بعنوان قدرت اصلی در اروپا بار ها اعلان کرده که در جنگ "ارزش ها" در کنار آمریکا قرار دارد و پس از سقوط دولت اشرف غنی از پرداختن کمک مالی ۵/۵ میلیون دلاری به افغنستان پرهیز کرد.  
مسئله اصلی مردم افغانستان امنیت است و طالبان تنها نیرویی افغانی است که توان انجام این وظیفه را دارد. طالبان صد در صد هژمونی بر قدرت سیاسی را رها نخواهد کرد ولی احتمالا به این نتیجه رسیده که باید تمام گرایشات افغانی را در قدرت شرکت دهد.
مهمترین نگرانی امپریالیسم آمریکا و غرب این است که مبادا افغانستان در مناسبات بین المللی به روند همه "جانبه گرایی" یا چند قطبی بپیوندد. آمریکا به هر توطئه ای متوصل خواهد شد تا اجازه ندهد این اتفاق بیافتد. فروپاشی امپریالیسم آمریکا بعنوان سرکرده نظام سرمایه داری جهانی نزدیک نیست، ولی جایگاه آمریکا بعنوان کد خدای دهکده جهانی بسمت فروپاشی پیش میرود. مردم افغانستان مثل اکثر مردم جهان هیچ دشمنی با مردم آمریکا ندارند صرفا با زورگویی و سلطه طلبی حاکمیت امپریالیستی مشکل دارند.
نیرو های مستقل در افغانستان و در درون طالبان می توانند از تجربیات حکومت مداری جمهوری اسلامی ایران بیاموزند. طالبان ها بر خلاف جمهوری اسلامی ایران پیش از گرفتن قدرت سیاسی مجبور شدند در نبرد نظامی طولانی با امپریالیسم شرکت کنند و یک تشکیلات نظامی منضبط بوجود آورند. از این جنبه بیشتر به ویتنام و چین شباهت دارند . اگر قدرت سیاسی در افغانستان به دست نیرو های انقلابی و واقعا ملی بیفتد، این قدرت منسجم نظامی میتواند در خدمت ایجاد یک دولت مرکزی قوی، که ضرورت توسعه سریع اقتصلدی است، قرار بگیرد.
جمعبندی
ارتش امپریالیسم آمریکا پس از بیست سال جنایت در افغانستان شکست خورد. شکست نظامی آمریکا، مستقل از پیامد های پیش رو یک پیروری بزرک برای مردم افغانستان و مردم منطفه بود.
انقلاب افغانستان وارد مرخله نوینی میشود که کماکان در چارچوب انقلاب ملی دموکراتیک بوده و امپریالیسم جهانی و در راس آنها امپریالیسم آمریکا دشمن عمده مردم افغانستان خواهد ماند. آمریکا هیچگاه افغانستان را که از نظر ژئوپیلتیک بسیار مهم است به حال خودش رها نخواهد کرد. همین واقعیت است که با عث می شود برخی رفقا و دوستان خروج آمریکا را در چارچوب تئوری توطئه ارزیابی کنند. شکست، توطئه، شکست، توطئه ........و سرانجام نابودی منطق تاریخی نابودی امپریالیسم است. آمریکا تمام امکانات خود را علیه یک افغانستان مسقل بکار خواهد برد اگرچه این امکانات وسیع، و خطرناک هستند ولی آمریکا در یک نقطه عطف افول تاریخی قرار دارد که نباید در محاسبات خود به آن بی توجه بود.در این حال این خحقیقت نباید با عث شود که به قدرت تخریب آمریکا کم بها دهیم. مردم کوبا، ایران، ونزوئلا و دیگر کشور های تحت محاصره آمریکا رابطه دیالکتیکی بین قدرت و افول آمریکا را نه تنها میفهمند بلکه کم کم راه حل مشکلاتی را که امپریالیسم بوجود آورده تا حدودی پیدا کرده اند. این تجربه برای نیرو های ملی و انقلابی در افغانستان بسیار مهم است.
طالبان نیروی اصلی مقاومت و نبرد علیه ارتش متجاوز بوده، نقش آنها در تحولات منفی و مثبت آتی تعیین کننده خواهد بود. طالبان اولاً مثل هر تشکیلات و گروهی یک جریان کاملاً یکدست نمی توانند باشند. ما مطمئن نیستیم که آنها پس از ملا عمر یک رهبر کاریزماتیک داشته باشند. بسیاری طالبان را یک پدیده ارتجاعی غیر قابل تغییر ارزیابی میکنند. از نظر ما این تحلیل علمی نیست و مبارزه بین نو و کهنه را در گروه های اجتماعی نفی میکند و تاثیر تغییرات بزرگ اطراف طالبان را در آنها نادیده میگیرند. برخی از دوستان و رفقا بیست سال را مدت ناچیزی برای تغییر ارزیابی میکنند. از آنجا که به تغیرات کمی و حتی تغییرات کیف جزیی در پدیده ها و طالبان معتقد هستیم نمی توانیم با چنین دیدگاهی موافق باشیم، اگرچه ماهم به تغییر ایدئولوژیک در طالبان اعتقاد نداریم مگر در آینده بما ثابت شود که اشتباه کردیم.
در  شرق، غرب و شمال افغانستان تغییرات شگرفی طی بست سال گذشته اتفاق افتاده که طالبان ها نمی توانند از آنها بی تاثیر باشند. همینطور تمام رهبران طالبان نمی توانند بطور یکسان تحت تاثیر این تحولات و تغییرات دیگر قرار گیرند. کشور های بزرگی مثل چین، روسیه، ایران، ترکیه، پاکستان، عربستان و حتی قطر و البته آمریکا نسبت به تغییرات در افغانستان حساس هستند و در سطوح مختلف در افغانستان نفوذ دارند.
در دولت مرکزی آینده که ما امیدواریم یک جبهه متحد واقعا ملی باشد، هژمونی طالبان ها حاکم خواهد بود. هژمونی طالبان اصلاً پدیده منفی نیست منوط بر اینکه رهبری طالبان را واقعاً افراد ملی و دموکرات (نه لیبرال) به عهده بگیرند. اتفاقی که بعد از 40 سال، البته در بد ترین شرایط ممکن اقتصادی، سیاسی و اجتماعی در ایران در حال وقوع است.
ما همانطور که در بالا گفتیم چه ایران و چه افغانستان و هر کشور مستقلی نمی تواند نسبت به تضاد عمده جهان که تضاد بین چین و روسیه و ایران بویژه چین با  آمریکاست، تحت هر نام عوام فریبانه ای مثل منافع ملی بی طرف باشد. این اصلا به این معنی نیست که دولت جدید افغانستان باید وارد تنش با آمریکا بشود، نه به هیچ وجه، بلکه بر عکس باید روابط عادلانه را، البته نه مانند رفسنجانی ها و روحانی ها بلکه با آموزش از رهبر انقلاب ایران و سردار سلیمانی ها، با همه دنیا بویژه همسایگان مستقل از سمت گیری جهانی آنها بر اساس منافع ملی مردم افغانستان دنبال کنند.
بنابراین ما معتقدیم امپریالیسم آمریکا هم در جهت ایجاد جنگ داخلی در افغانستان، هم در جهت تقویت تروریسم، هم در جهت نفوذ همه جانبه در دولت جدید، هم خریدن در درون رهبری طالبان و دیگر رهبران غیر طالب، اقدامات گسترده را هم اکنون آغاز کرده است. نیروهای ملی و مارکسیست لنینیست افغانستان نباید بر اساس تعصبات ضد دینی و حتی ضد طالبانی، که خواست امپریالیسم است اوضاع را تحلیل کنند. آنها باید همه نیرو های ضد امپریالیست را با هر ایدئولوژی متحد کنند تا در مقابل توطئه شیطان بزرگ که در حال کوچک شدن است، پیروز شوند.

زنده باد همبستگی انقلابی با مردم زحمتکش افغانستان، به امید پیروزی نهایی مردم ستمدیده افغانستان علیه امپریالیسم آمریکا.

م. محمد

دوم شهریور 1400 مصادف با 15 محرم 1443